De komende tijd willen we extra aandacht besteden aan het doorbreken van taboes rondom eetstoornissen door nét even wat anders te laten zien dan je gewend bent. Soms lijkt het alsof een eetstoornis enkel voorkomt bij meisjes en jonge vrouwen. Er is echter ook een grote groep vrouwen van middelbare en oudere leeftijd die lijden aan een eetstoornis. Vandaag interviewen we de 54-jarige Esther. Zij is moeder van twee dochters en lijdt al sinds haar veertiende aan een eetstoornis. Haar ouders hadden ernstig overgewicht en haar moeder was constant op dieet...

Toen ze 18 jaar oud was liep ze weg van huis. Drie jaar later was ze zwanger van haar eerste dochter. Op haar 25ste kreeg ze haar tweede dochter. Esther werkt inmiddels als 30 jaar fulltime als kleuterjuf in het onderwijs. Ze sport graag, is fanatiek wielrenner, dol op strand en zee en gaat graag een dagje naar de sauna. Ze draagt het liefst kleurige jurkjes en hakken, want dan voelt ze zich sterk. Haar oudste dochter (32) is inmiddels zwanger. Haar jongste dochter (29) ontwikkelde in 2011 ook een eetstoornis. Zij is inmiddels hersteld. Esther zelf kampt nog steeds met een eetstoornis….

Hoe is jouw eetstoornis ontstaan?

In mijn puberteit. Mijn ouders hadden ernstig overgewicht en waren veel met werk bezig. Ik kon nooit voldoen aan hun eisen. Toen mijn moeder met het zoveelste dieet zou beginnen, opperde ik dat ik wel mee wilde doen. Ik wilde namelijk zo graag dat ze trots op me zouden zijn. Mijn moeder zei dat ik daar de ruggengraat en het doorzettingsvermogen niet voor had. Dat was mijn stap in de wereld die eetstoornis heet. Binnen drie maanden was ik flink veel kilo’s afgevallen. Dat ik niet meer ongesteld werd, was alleen een voordeel. Maar zelfs nu kreeg ik alleen maar kritiek van mijn ouders. Ik moest maar weer normaal gaan doen. Avond na avond zat ik achter mijn bord eten, soms wel tot 22:00 uur. Ik was toen 16 jaar oud.

Ik ontdekte dat door het afvallen ik meer eigenwaarde en positieve aandacht kreeg. Mensen vonden het sterk en waren jaloers dat ik ogenschijnlijk zo makkelijk afviel. In eerste instantie mocht er best wat af, maar toen ik eenmaal slank was, werd ik bang van eten.

Hoe zag jouw eetstoornis eruit?

Mijn eetstoornis was altijd aanwezig. Dag en nacht. Ik "mocht" eten wat ik mezelf toestond en hield hele eetdagboeken bij. Daarin schreef ik ook wat ik allemaal NIET had gegeten, wat die dag wel voor handen was. Twee keer per dag wegen en zo koud mogelijk kleden, om zogenaamd meer calorieën te verbranden. ‘s Nachts op mijn dekbed slapen met open raam en meer van dat soort idiote dingen…

Hoe was de hulpverlening?

Niet. Veertig jaar geleden kreeg je zowel van je ouders als van je huisarts een preek. Dat je maar heel snel normaal moest gaan doen. De hulpverlening was afwijzend en vijandig in plaats van helpend.

Taboe op eetstoornissen?

Vandaag de dag maak ik er zelf een taboe van. VIERENVIJFTIG en nog aan het klooien. Een veilige eetlijst. Een verboden lijst. In paniek raken om ergens anders te eten. Compenseren. Dwangmatig wegen en bewegen. Verdrietig zijn dat ik niet kan en mag genieten. Vreselijk.

De invloed op je kinderen?

Met twee meiden was dit heel lastig. Ik heb regelmatig met de Ursula kliniek gebeld, hoewel ik nooit opgenomen ben geweest. Gewoon voor advies. Gaf ik mijn dochters geen verkeerd voorbeeld? Helaas heeft mijn jongste uiteindelijk ook anorexia gekregen, hoewel ik ze beiden echt volgestopt heb met liefde en eigenwaarde.

Hoe nu verder met eten en gewicht?

Op dezelfde weg verder vrees ik. Ik durf geen hulp te vragen bij de huisarts. Ik zie er normaal uit. Niet superdun, maar ook niet dik. Ik vind het zelfs lastig om dat woord – dik - te typen.

Een eetstoornis, je weet inmiddels toch wel beter?

Poeh best pijnlijke vraag, maar je hebt gelijk. Maar sinds de overgang de pondjes er makkelijker aankomen in combinatie met de antidepressiva dat ik al 25 jaar slik, blijf ik vechten om slank te blijven…. 

Als je een ding over moet doen, wat zou dat dan zijn?

Veeeeel eerder hulp zoeken! Meer van mezelf houden en mezelf niet straffen en belonen met eten. Geen veilige eetlijsten en meer openheid geven aan omgeving

Wat is jouw meest waardevolle levensles?

Hou van jezelf, waar je ook naar toe gaat, je neemt altijd jezelf mee 

Fotografie: ND Strupler - Ben jij ouder dan 40 en wil je jouw verhaal met ons delen? Heel graag! Mail ons dan op redactie@proud2Bme.nl